Seite 1 / 6

• 

  İstanbul’dan mektuplar : Erdoğan’ın uzun kolları: Sıra Türkçe konuşan yabancı medyaya mı geliyor?

  “Yerli ve milli” basını prangaya almak ters tepti. Emirle tıpkı basım manşetler atan medyayı kimse izlemiyor artık. Gerçekler, Türkçe yayın yapan yabancı medya üzerinden halka ulaşınca, SETA devreye sokuldu. Fişleme raporları ya savcılara “hazır” bir iddianame olacak ya da vandallar için saldırılacak gazeteciler listesi olarak iş görecek.
• 

  İstanbul’dan mektuplar : Erdoğan sandıktan gereken dersi aldı mı?

  23 Haziran hezimeti, bir siyasi partinin 25 yıldır yönettiği bir kenti kaybetmesinden ibaret değil. Erdoğan’ın kişisel olarak kaybetmeye başlamasının da miladı. Ama daha önemlisi; 23 Haziran, bir siyasetçinin peş peşe yaptığı hatalarla rakibini kendi koltuğuna hazırlamaya başladığı tarih ...
• 

  İstanbul’dan mektuplar : Erdoğan, Erdoğan’a karşı

  2013’te iktidarına yönelik en büyük itirazla karşılaştı Erdoğan. Gezi direnişinden sonra devreye soktuğu kutuplaştırma ve nefret söylemi, Erdoğan’a üst üste zaferler yaşattı. Ancak “kazandıran formül” 31 Mart’ta tutmadı.
• 

  İstanbul’dan mektuplar : 17 yıl sonra adaleti hatırlamak!

  Kutuplaşma ters tepti, “yerli oto” gibi projeler fos çıktı. Seçimlerden önce memleketin dört bir yanından “petrol fışkırdı” haberleri de işe yaramıyor. 23 Haziran öncesinde elinde barut kalmayan AKP, şimdilerde kendi elleriyle yok ettiği “Adalet”e sarıldı.
• 

  İstanbul’dan mektuplar : Erdoğan’ın formülü: Kürtleri ve parayı manipüle etmek

  31 Mart seçimlerini iptal ettirmek için Erdoğan neden 36 gün bekledi? Sebebi çok basit, oyununu kurdu ve düğmeye bastı. İşte Saray’ın 23 Haziran planı...

• 

  İstanbul’dan mektuplar : Erdoğan’ın sandık darbesi: Kazanana kadar seçim!

  Kendisini devirmek isteyen darbecilere “Sandıkla gelen sandıkla gider” diye meydan okuyan Erdoğan, bu kez kendisi darbe yapmaya soyundu. Yenilgiyi kabul etmektense sandıkları devirerek büyük bir kumar oynadı.
• 

  İstanbul’dan mektuplar : Demir hâlâ kızgın, bu ülkeye daha bahar falan gelmedi

  Erdoğan’ın, Türkiye’nin en büyükşehirlerini kaybedince kucaklamaktan söz etmesi kimseyi aldatmasın. Saray otokrasisi gazetecileri tutuklamaya, muhalefet liderini yumruklayanın sırtını sıvazlamaya, barış isteyen öğretmeni hapsetmeye devam ediyor!
• 

  İstanbul’dan mektuplar : Erdoğan’ın tarihindeki en zor kararı

  Yeni Türkiye’nin demokrasiye dair tek emaresi, serbest seçimlerdi. 25 yıldır yönettiği İstanbul’un gideceğini anlayan Erdoğan, bu emareyi de ortadan kaldırmak istiyor. Sandıkta kaybettiği İstanbul’u muhalefete verecek mi, yoksa kaybettiği seçimi tekrarlatacak mı?
• 

  İstanbul’dan mektuplar : Erdoğan İstanbul’u neden bırakmak istemiyor?

  31 Mart yerel seçimlerinde büyükşehirlerde hezimete uğrayan AKP’nin tek derdi İstanbul’u teslim etmemek. Sebebi “tamamen duygusal...” İstanbul’un rantı üzerinden yarattıkları saadet zinciri koparsa ne olacağını çok iyi biliyorlar.
• 

  İstanbul’dan mektuplar : Büyük bir kibrin iflası

  Türkiye’yi seçim yapılan bir otokratik bir cumhuriyete dönüştüren Erdoğan’ın oynadığı kumar, yerel seçimlerde metropolleri kaybetmesine yol açtı. Kampanyanın merkezine kendisini oturtması ve şahinleştikçe ürküttüğü Kürt seçmenler, AKP iktidarına ağır darbe vurdu.
• 

  İstanbul’dan mektuplar : Nasıl bir atmosferde seçime gidiyoruz?

  Demokrasinin sadece seçim sandığına indirgendiği bir ülkede yaşıyoruz. AKP, kaybetmemek için seçmenlerin oy tercihlerini şekillendirdiğini bütün süreçleri manipüle etti. Bu pazar kim kazanırsa kazansın, kaybeden Türkiye demokrasisi oldu.
• 

  İstanbul’dan mektuplar : Erdoğan seçim öncesi yeni düşmanını buldu: Haçlılar!

  31 Mart’taki yerel seçimlerde oy kaybetmekten endişe eden Erdoğan, son çare olarak Yeni Zelanda katliamını miting meydanına sürdü! Camide öldürülenlerin kanlı görüntülerini göstererek, „Haçlı-Hilal savaşı“ tehdidi savurdu.
• 

  İstanbul’dan mektuplar : Türkiye’de perdesi kapanmayan bir oyun: “Cambaza bak…”

  Yerel seçimlere birkaç hafta kala hâlâ zaferinden emin olamayan Erdoğan, “Cambaza bak” oyununu sahneye koydu. Kutuplaşma nedeniyle oyların ana muhalefete kaymayacağını biliyor, bu yüzden de kendisine alternatif olabilecek muhazafakâr oluşumları boğmaya çalışıyor.
• 

  İstanbul’dan mektuplar : Beğenirken iki kez düşünün: Savcı Bey “like” etmeyebilir!

  17 yıldır halkın nabzını tutmadan adım atmayan Erdoğan neden aniden “Anketlere güvenmiyorum” dedi? AKP yeryüzünde veremediği cenneti neden vaat etmeye başladı?
• 

  İstanbul’dan mektuplar : O başını, muktedirler ise tacizin üzerini örttü

  Erdoğan, yerel seçim yaklaştıkça, iktidarını tehdit eden her şeyi düşmanlaştırıyor. Muhalefeti, gazetecileri yeniden hedef tahtasına koyması sürpriz değil. Ama kendisine karşı eylem yaparken polis tacizine uğrayan türbanlı kadını bile şeytanlaştırması, kaybetme korkusunun ne kadar büyük olduğunu gösteriyor.
• 

  İstanbul’dan mektuplar : En kârlı yatırım aracı: Saray’ı desteklemek

  Tek adam devletinde, artık işler de “tek elden” yürüyor. Devlet kredisiyle Türkiye medyasını yöneten işadamı, Futbol Federasyonu Başkanlığı koltuğunda otururken bahisleri de yönetecek!
• 

  İstanbul’dan mektuplar : Erdoğan’ın son “kurşun”u: Halka sebze satmak

  Ülkenin tek tank fabrikasını Katarlılara veren devletimiz, şimdilerde manav işletmeye başladı. Erdoğan’ın “patlıcan-mermi” karşılaştırması, Goebbels’in 1936’daki “Tereyağsız yapabiliriz. Ancak silahsız yapamayız” yaklaşımına benzemiyor mu sizce de?
• 

  İstanbul’dan mektuplar : Tek adamlığın bedeli: Fatura Erdoğan’a çıkıyor

  Erdoğan ve arkadaşları, 2002’de “3Y ile savaş” iddiasıyla iktidara geldiler. (Y)oksulluğu yenecek, (Y)asakları ve (Y)olsuzlukları bitireceklerdi. 17 yıl sonra başladıkları yere geri döndüler.
• 

  İstanbul’dan mektuplar : Hayal ülkesinden haberler: Petrol çıkmadı, kenevir verelim!

  Olay “kendine demokratlar”ın ülkesinde geçiyor: Kendi partisinin seçilmiş başkanlarını görevden alanlar, mesele Venezuela olunca “Sandıktan çıkana saygı duyacaksınız” tiradı atıyor.
• 

  İstanbul’dan mektuplar : Türkiye’de hortlayan seçmenler!

  Japonya’da uzun ömürlülerin yaşadığı Okinawa Adası’ndan değil, Türkiye’den bildiriyorum: Ortalama ömrün 75 olduğu memleketimizde 165 yaşında seçmen var! Anlayacağınız Erdoğan’ın yeni Türkiye’si ömre ömür katıyor, seçimden sonra geri almak üzere ama...